Myanmar, Vietnam en Filipijnen
Blijf op de hoogte en volg Dylan en Nikki
06 Maart 2013 | Papua Nieuw Guinea, Mabul
We zijn inmiddels alweer 50 dagen verder sinds het vorige verhaal en ik schaam me diep dat ik mijn belofte om een blog bij te houden niet zo goed weet na te komen. Maar goed, geen bericht is goed bericht. In dit geval krijgen jullie vooral oude berichten, want Myanmar lijkt alweer eeuwen geleden! Gelukkig had ik wat aantekeningen gemaakt.
Na het ontwikkelde Thailand was Myanmar als een plek waar de tijd heeft stil gestaan. We kwamen aan in Yangon. Het is niet te vergelijken met Bangkok. Alles wordt vervoerd met waterbuffels en een trekkar. Scooters en brommers zijn niet toegestaan in Yangon, waardoor het heerlijk rustig aanvoelt. Vroeger is de burgemeester van de stad aangereden door een scooter, waardoor hij vervolgens heeft besloten om scooters in de stad te verbieden (wat nogal vreemd is in Azie, want iedereen rijdt op scootertjes). We voelde ons in ieder geval heel erg zen en veilig in deze mooie stad. De mensen waren ontzettend nieuwsgierig en behulpzaam. Het was wel echt handen en voetenwerk, want Engels wordt er nauwelijks gesproken. In de avond de straat op was ook een hele uitdaging. Niet omdat de mensen gevaarlijk zijn, maar omdat de straten niet echt verlicht zijn en de stoepen eerder bestaan uit gaten en kraters dan tegels. Maar met een zaklamp kwam je na zonsondergang toch nog op leuke plekken. Verwacht echter geen wilde feesten in Myanmar. Je kunt je alleen vermaken in een soort TL verlicht bierstation waar voornamelijk mannen van middelbare leeftijd dronken worden en bbqen.
Na Yangon zijn we richting de Golden Rock gegaan, meer naar het zuiden. Het is een heel populair bedevaartsoord waar elke monnik wel een keer moet zijn geweest. Bizar om te zien hoe hele families op het terrein rondom de gouden steen zich installeren en dagenlang kamperen. Echt een hele vieze bende daar. De steen zelf mag alleen aangeraakt worden door mannen. Die plakken er dan bladgoud op en bidden daar. Dylan heeft van dichtbij dus een kijkje kunnen nemen, ik helaas niet. De zonsondergang daar was heel mooi. Allemaal van die rustgevende belletjes en overal kaarsjes. Al de monniken stralen ook wel iets heel bijzonders en sereens uit. We moesten daarna alleen heel hard naar beneden wandelen om de laatste pick up truck naar het dorp te halen, dus geen tijd meer om te zwijmelen. Doodenge rit langs ravijnen en haarspeldbochten waar je maag zich van omdraait. Met 20 man bovenop die pick up truck... Lichte paniek dus.
We zijn de volgende dag naar Bago gereisd. Een leuk dorpje met de grootste liggende boeddha ter wereld, maar verder niet heel erg veel te doen. Ik was waarschijnlijk ergens in een cafe gaan zitten om op mijn bus van die avond te wachten, maar ik ben natuurlijk samen met Dylan op reis. Die heeft een soort aura om zich heen hangen waar mensen zich heel erg tot aangetrokken voelen... Altijd praatjes maken met vreemde snuiters en lokale mensen die ons uitnodigen voor van alles en nog wat. Dat was nu dus ook het geval. Er was een soort lokaal offerfeest aan de gang waarbij wild gedanst en gezongen werd en Dylan werd door de offermannen natuurlijk uitgenodigd om wild met ze mee te dansen en exotische sigaretten te roken. En dat gebeurde dan ook (zie filmpje!). Daarna moe maar voldaan de bus in naar Inle Lake. Oh, het was trouwens Oud en Nieuw toen wij in deze nachtbus zaten, heel feestelijk.
Toen we wakker werden geschud door het hulpje van de buschauffeur omdat we er waren merkten we opeens dat het ongeveer 0 graden Celsius was. Voordat we het wisten stonden we in het donker op onze slippertjes op straat te bibberen en waren we uiteraard allebei spullen in de bus vergeten, omdat we nog half sliepen (het was 5 uur in de ochtend). We hebben ons vervolgens goed op laten lichten door een taxichauffeur die een hele lekkere verwarming in zijn auto had en zijn uiteindelijk terecht gekomen in het grootste shit hole van Inle Lake om te slapen. Overpriced en ranzig. Wij waren echter allang blij dat we ergens konden liggen en slapen. Volgende dag zijn we met fietsen de omgeving gaan verkennen. Hele mooie natuur en leuke dorpjes op palen in het water. Die mensen daar doen alles in kleine kano's en besturen die boot met hun voet en een peddel... Beetje moeilijk uit te leggen, maar er staan foto's bij. We hebben die dag ontdekt dat je in Myanmar de lekkerste tomatensalade van de wereld kan eten en wat we vervolgens ook bijna dagelijks bestelde. Toen we de dag erna een boottocht gingen maken op het meer merkte we eigenlijk pas dat het hier een stuk toeristischer was dan op de plekken waar we tot dan toe waren geweest. Met het bootje werd je over het meer gevaren en stopte je op allerlei plekken om bijvoorbeeld het katoen weven, zilver maken en sigaren rollen te bekijken (samen met een groep van 50+ Duitsers die overal opdoken). Ze proberen je dan dingetjes te verkopen voor veel te veel geld. Het was dus een beetje dubbel. Prachtig om daar rond te varen en alle locals te zien met hun gebruiken, maar veel te toeristisch opgezet.
Inmiddels hadden we een ander heel leuk hotel gevonden en hebben we die avond een puppy van de dood gered. Je ziet heel veel zwerfhonden. De meneer van het hotel vertelde dat de locals geen vrouwtjes willen, maar alleen de mannetjes houden. Die worden dus gewoon op straat gegooid. Toen ik dat hoorde brak mijn hart natuurlijk, maar wat doe je eraan... Ben heel blij dat we er eentje hebben gered uit het riool! Ze mocht in het het hotel blijven en werd goed verzorgd door de eigenaar, die ook konijnen en poezen rond had lopen.
De volgende dag zijn we naar een klein dorpje gegaan een goed uur rijden vanaf Inle Lake. Wederom in een stampvolle pick up truck tussen de tomaten, een kip en een stuk of 17 anderen (pffff warm, want overdag was het wèl heel warm). Toen we daar aankwamen hadden we al snel door dat we de enige toeristen waren en er niet zoveel te doen was. Om te vluchten voor de hordes starende mensen zijn we een theehuis in gedoken. Er zat daar een meneer waar Dylan uiteraard weer een gesprek mee aanknoopte. Hij wilde ons uitnodigen in zijn "huis" voor de lunch en ons rondleiden in het dorpje. Ik was nogal huiverig en dacht dat hij geld zou willen enzo, maar Dylan niet, dus we gingen. We kwamen daar aan en we merkte al snel dat dit een hele hele arme meneer was. Hij woonde in een heel vies hutje van 1 bij 3 meter waar je alleen gehurkt kon bewegen. Hij bleek ook nog een dochter van 9 te hebben die daar ook woonde (echt waar, we hebben haar gezien en gesproken). Toen hij twee oude harde kippenvleugels en een hand reist tevoorschijn toverde uit een hoekje heb ik snel gezegd dat ik vegetariër was voordat Dylan dat kon doen. Dylan is niet verder gekomen dan 2 kleine hapjes. Tijdens ons gesprek kwamen we erachter dat de man bloemen verkoopt in de krottenwijk waar hij woont. Wij konden ons niet voorstellen dat mensen die in zulke huisjes wonen een bos bloemen neerzetten, maar goed. Zijn vrouw en zoon wonen in Thailand waar zij wat geld probeert te verdienen (€20 per maand) en een deel naar hem opstuurt voor de school van de dochter. We merkten al snel dat het een hele oprechte man was die erg gelovig is en het als zijn plicht zag om ons zijn dorp te laten zien. Hij wilde ons trakteren op thee en koffie en zei dat hij erop stond om te betalen, omdat we in zijn dorp waren. Het is ons niet gelukt hem ook iets te geven. Het was een hele bijzondere dag. Aan het einde hebben we gevraagd of we hem iets mochten geven, om zijn dochters school te sponsoren of iets dergelijks, maar hij weigerde. We hebben zijn adres gekregen omdat we een foto op wilde sturen die we van ons hadden gemaakt en in die enveloppe hebben we stiekem ook wat geld gestopt.
Onze volgende stop was Bagan. Een stad in centraal Myanmar waar honderden prachtige oude tempels staan. Je kunt er fietsen huren of alelen op paard en wagen doen, maar dat vind ik zielig. Dus wij zijn voor de fietsen gegaan. Het was af en toe behoorlijk pittig op die zanderige woestijnvlakte, maar we konden wel wat beweging gebruiken na al dat veel te lekkere eten. We hebben hier 3 dagen rondgefietst en prachtige dingen gezien. Als je bovenop een hoge tempel staat en uitkijkt over de rest van Bagan terwijl de zon ondergaat is dat echt een kippenvel momentje. Jammer is wel dat er toch bij bijna alle tempels hele hardnekkige verkopertjes staan die hun souvenirs proberen te slijten. Ongestoord rondlopen is er dus al bijna niet meer bij in Bagan. We vonden na lang fietsen een soort groene oase wat een soort park met dieren bleek te zijn. We gingen een zijpaadje in waar een oude man met een grote bos takken een groep herten stond te voeren. Toen hij mij de takken gaf en ik tussen de herten in mocht staan om ze te voeren was ik natuurlijk zo blij als in kind. Dylan heeft die dag ook nog met dieren mogen spelen, maar dat was een minder prettige ervaring. Een man die naast een redelijk verlaten tempel zat vroeg ons of we het midden van de tempel wilde zien. Nu zag ik een heel klein gaatje ergens bovenaan een ladder en werden er zaklampen bijgehaald, dus ik zei meteen "nee bedankt". Dylan dacht dat het wel mooi zou zijn, dus hij heeft het aanbod aangenomen en is samen met de man in het donkere gat verdwenen. Na 45 minuten kwam hij compleet bezweet en onder de vleermuizenschijt en spinnenwebben het donkere gat uit geklauterd. Ik heb me rot gelachen, maar Dylan vond er niks grappigs aan. Na kakkerlakken invasies en zwermen vleermuizen getrotseerd te hebben heeft hij wel een foto kunnen maken van een onthoofde boeddha en daar bleek het allemaal om te gaan. Hij is nog ruim een uur van slag geweest.
We wilde na Bagan graag weer naar een plaatsje waar het minder toeristisch zou zijn en kozen voor Monywa. Dat was een goede keus, want we werden er behandeld alsof we beroemdheden waren, erg grappig. Hele lieve mensen die duidelijk nog niet heel erg gewend waren aan zwermen toeristen. Op een avondmarkt hebben we daar allebei een tweedehands spijkerjasje voor 3 dollar gescoord en we hebben er de grootste staande boeddha van de wereld gezien (enorm!). De middag erna zijn we vertrokken naar Hispaw. Dat is een hillstation een stuk noordelijker. Het was daar dus nog kouder in de nacht en de ochtend, maar wederom 30 graden overdag. Erg verwarrend allemaal.
Het guesthouse waar we terecht kwamen was echt heerlijk! Schoon en modern en met de beste gastvrouw ever, Lily. Ze had hele plattegronden geknutseld van de omgeving zodat we onze trekking zonder gids konden doen. De volgende ochtend zijn we in alle vroegte de bergen ingetrokken om in de avond uit te komen bij een klein dorpje aan de top, waar we zouden overnachten bij locals. Mee eten om het kampvuur en om 19 uur naar bed (matje op de grond), om vervolgens om 6 uur op te staan om te ploegen en te sprokkelen op het land. Uiteraard geen woord gewisseld, want engels spreken ze niet. Bijzondere ervaring, dat wel. Maar de volgende ochtend een sprint naar beneden getrokken om weer lekker verzorgd te worden door Lily.
De laatste paar dagen van onze trip door Myanmar zijn we in Mandalay. Veel Chinezen, veel bbq en veel bier. We ontmoette Sophie en Klaas daar, wat heel gezellig was! Weinig cultuur gesnoven en vooral veel geshopt! We hebben ons verbaasd over de geweldige dingen die ze daar maken van gebruikte spullen. Keukenapparatuur van blikjes en bloempotten van autobanden, noem het maar op. En het is haast gratis... Voor dat soort spullen betaal je in Nederland in de Wereldwinkel de hoofdprijs. Als we een container hadden mogen vullen en naar huis mochten sturen was dat makkelijk gelukt!
Op mijn verjaardag vlogen we van Mandalay naar Bangkok, waar het feest los had moeten barsten voordat we verder zouden vliegen naar Vietnam. In plaats daarvan werd ik geveld door een hele gemene voedselvergiftiging. Na bijna 2 dagen toch maar een ziekenhuis bezocht waar ik en berg medicijnen kreeg en een "not fit to fly" verklaring. Onze vlucht dus niet gehaald, waardoor we nog minder tijd zouden hebben dan gepland was. Na een paar dagen uitzieken besloten we om alleen het zuiden van Vietnam te bezoeken, want er was te weinig tijd over voor alles. Heel erg jammer, maar dat was het beste. We waren Allebei ook eigenlijk heel erg toe aan 10 dagen luieren op het strand en Dylan wilde leren kitesurfen, dus we kozen voor Mui Ne. Een heerlijke plek een paar uurtjes ten zuiden van Saigon. Maar eerst een paar dagen in Ho Chi Mihn (Saigon) vertoeven. Het is een broeierige stad met heel veel scootertjes. Op straat hielden we het dan ook overdag nauwelijks uit, dus we besloten naar het oorlogsmuseum te aan. Dit heeft op ons beide een onwijze indruk gemaakt. We waren ons eigenlijk niet goed bewust van de desastreuze gevolgen van die periode. Generaties later worden nog misvormd geboren door Agent Orange gif En napalm bommen wat volop werd gebruikt door de Amerikanen. De fotoreportages die we daar gezien hebben die hebben, mij in ieder geval, tot tranen toe geroerd. Daarna was het tijd voor iets luchtigers en hebben we aller lekkerste Italiaanse restaurant bezocht en het er even goed van genomen! Heerlijk gegeten en gedronken. Wat ook opviel in Vietnam waren de Franse bakkertjes (Vietnam is een Franse kolonie geweest), die croissants en baguettes bakken zoals we ze die thuis ook kennen. We waren hier erg blij verast door aangezien ze in de rest van Azië alleen maar zoet (Bimbo) brood hebben.
De volgende dag in de bus naar Mui Ne. Eenmaal aangekomen merkte we al snel dat het een goede keus is geweest om hier heen te gaan. We hadden een heerlijk en goed geprijsd plekje aan het strand en de sfeer was heel erg goed. Volop keuze uit verschillende soorten verse vis en schaaldieren en een heleboel zon! Omdat we in Myanmar geen strand hadden gezien waren we weer eventjes helemaal in de zevende hemel. We hebben een scootertje gehuurd en heerlijk rond getourd in de omgeving. Prachtige zandduinen gezien en leuke vissersplaatsjes. Dylan is na een paar dagen op zoek gegaan naar een goede kiteschool en heeft geprobeerd het kiten onder de knie te krijgen, maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan! Zie de foto's voor mooie lanceringen ;-).
Na Mui Ne zijn we zongebruind en uitgerust naar Dalat. Hier was het regenachtig en wat frisser, maar we hebben ons daar toch een paar dagen goed vermaakt. Wederom hebben we rond getourd op de scooter. Mooie watervallen bezocht en naar een heel mooi klooster geweest met een immense tuin met alle soorten bloemen en planten die je maar kunt bedenken. Heel rustgevend moet ik zeggen. In Dalat maken ze dus ook wijn... Vietnam leek me geen wijnland, maar we hebben een aantal flessen gekocht en de iets duurdere waren toch wel lekker! Of misschien kwam dat wel doordat we zo weinig wijn hadden gedronken op reis en alles wel lekker zou smaken...
We hadden maar 13 dagen in Vietnam en het einde was alweer in zicht. Vanaf Saigon zijn we de dag erna naar de Filipijnen gevlogen.
We kwamen aan in Manila en hebben eigenlijk allen maar rondom het vliegveld gehangen, omdat we die avond een vlucht hadden naar een ander eiland. We gingen naar Boracay. Behoorlijk toeristisch, maar een prachtig strand en veel backpackers. Het was wel leuk om echt een beetje dat sfeertje te proeven, want dat was tot dan toe nog niet echt gebeurd. Wederom keuze uit een heleboel heerlijk eten en we waren vanaf dat we in Manila aankwamen allebei heel erg verrast door de enorm lieve mensen in de Filipijnen. Ze spreken mega goed Engels allemaal en zijn heel behulpzaam. Wat ook heel erg leuk was is dat ze een beetje Latino-achtig zijn. De Filipijnen zijn een tijd lang bezet geweest door de Spanjaarden en dat geeft precies het juiste flamboyante en temperamentvolle sfeertje wat ik in de rest van Azie heel erg heb gemist. De mannen lopen met hun shirt boven hun grote blote buiken en dragen bandanas, zoals de latino gangsters die je soms in films ziet. We waren echt blij verrast!
Na een paar dagen Boracay zijn we zuidelijker gegaan richting Sipalay op het eiland Negros. Sugar beach heet de plek waar we verbleven. In een heel simpel hutje, maar aan een prachtig verlaten strandje. Het was er echter zo mega duur en er was wel heel weinig te doen behalve zonnen, zwemmen en snorkellen, dat we na een dag besloten alweer verder te gaan. Daarbij had ik de grootste tarantula- spin oooooit in de hut gespot, dus durfde ik er ook niet meer echt te slapen...
We vervolgde onze reis richting een prachtig klein eilandje, Pamilican. Hier wilde we de whaleshark spotten, maar dat is jammer genoeg niet gelukt. In de Filipijnen worden elke zondag de beroemde hanengevechten gehouden. Het is een zeer populair stukje cultureel erfgoed. Mannen verzorgen hun haan anderhalf jaar met enorme passie, waarna ze hopen dat hun haan onder luid geschreeuw van weddende mannen de andere haan afslacht. Erg zielig, want de hanen krijgen een enorm mes aan hun poot. Een van de twee gaat sowieso dood, maar meestal allebei. Degene die als laatste doodgaat heeft uiteraard gewonnen. Dylan heeft hier een heleboel mooie foto's van gemaakt. De sfeer die daar hing is namelijk moeilijk te omschrijven. Het was tijdens ons bezoek aan Pamilican helaas heel erg slecht weer. Voor het eerst tijdens onze reis stroomde het van de regen. We zijn onze dagen dus doorgekomen met kaarten. Internet hebben ze er uiteraard niet en de elektriciteit is alleen aan tussen 18 uur en 23 uur. Een paar keer zijn we in de stromende regen gaan snorkelen, maar het was koud en donker, dus geen succes.
Eerder dan gepland zijn we vervolgens richting Cebu City gegaan. Een hele gezellige grote stad met een Mekka aan shopping malls en enorm veel keuze uit heerlijke restaurants. Het is echt heel erg leuk om al die Spaanse invloeden te zien in de bouwstijl en de manier van leven. We zijn hier 2 dagen geweest en hebben dus voornamelijk geshopt en heel veel lekkers gegeten.
Onze laatste bestemming in de Filipijnen was Zamboanga, op het meest zuidelijke eiland 'Mindanoa'. Dit staat bekend als een gevaarlijke omgeving, omdat er zo nu en dan toeristen worden ontvoerd door Islamitische minderheidsgroepen. Vorig jaar is er een bom afgegaan in een hotel met veel toeristen. Het is dus maar beter dat ik hier achteraf over schrijf. Ik was behoorlijk zenuwachtig daarheen te gaan. Dylan probeerde me steeds gerust te stellen, maar dat lukte eigenlijk op dag 2. Dag 1 was vreselijk! We hadden de hele nacht niet geslapen ivm onze vlucht op een bijzonder naar tijdstip en kwamen dus rond 6 uur in de ochtend aan bij een hostel waar ik een kaner had gereserveerd. Ik ging naar binnen om de kamer te bekijken en ik schrok me dood... Het schreeuwde kakkerlak en was heel donker en vies. Echt een crime scene. We zijn dus het rijtje hostels daar afgelopen en kozen een andere kamer die groot en licht was, maar wel heel oud en smerig. Goed, we waren moe en wilde echt graag slapen, dus het moest maar. We hebben daar een paar uur gelegen en zijn vervolgens de stad in gegaan (wederom stromende regen). Ik had een heel slecht voorgevoel over dat vieze hostel, dus wilde op zoek naar iets anders. Echt alles was zooo vies en schunnig dat het ons niet veel beter leek om het dubbele te betalen voor een fractie meer luxe. Na een hapje te hebben gegeten in een vieze fastfood tent keerde we terug naar onze kamer. Toen Dylan het licht aan deed zag ik tot mijn grote schrik niet 1, maar 2 kakkerlakken van maar liefst 5 centimeter op het nachtkastje en vlak boven het bed... OMG paniek. Dylan het receptievrouwtje gehaald, maar ik zou die kamer toch al niet meer in gaan. Wij wilde ons geld terug en ergens anders heen. De vrouw was erg hardnekkig, maar er kwamen uit alle hoeken en gaten steeds meer ENORME kakkerlakken rennen, waardoor ik huilend op de gang stond te schreeuwen en Dylan overal woest foto's van probeerde te maken die hij wel even op Tripadvisor zou gaan zetten ;-). De vrouw heeft ons uiteindelijk ons geld terug gegeven en we zijn vertrokken. Op de een of andere manier blijf ik alleen maar denken dat er die morgen tijdens ons hazenslaapje in dat hotel minstens 2 kakkerlakken mijn mond in gelopen moeten zijn... Bibbers.
Wij dus in het donker op straat en zeer gefrustreerd op zoek naar een hotel. We waren al langs 1 hotel gelopen die middag wat heel erg leuk en nieuw was, maar dat was vol. We gingen er toch heen en besloten een zielig toneelstuk op te voeren. Dat hielp! Na heen en weer overleg met de baas was het toch mogelijk ons een kamer te geven, yes! Prachtig schoon, flatscreen, gezellige meubeltjes en een beetje te duur voor ons, maar het kon ons niks schelen. De dag daarna scheen de zon weer en kwamen we na wat Googelen terecht op een heerlijk dakterras met spotgoedkoop bier en lekkere hapjes. De mensen in Zamboanga zijn trouwens helemaal niet eng (op een paar viezige mannen na die naar elkaar "money, money" fluisteren als we langslopen ). Ze zijn wel heel erg onder de indruk van lange blonde meisjes met blauwe ogen zijn we achter gekomen. Dit had ik nog niet eerder meegemaakt... Groepen personeel in winkels die bij de kassa op me heen kwamen staan en vragen of ik Madonna ben, of zeggen dat ik zo big and beautiful ben (dat vond ik zelf de grappigste) en als klap op de vuurpijl allemaal kiekjes van me schieten met hun telefoons. Ik stond perplex en Dylan al helemaal. Die wist niet of hij me nou moest beschermen of uit moest lachen. De reden dat we in deze eigenaardige stad waren, was omdat we vanaf hier de boot moesten pakken naar Sandakan in Sabah (Borneo). Aangezien AirAsia onze vlucht van de Filipijnen naar Borneo had gecancelled. De boot zou er wel 24(!!!) uur over doen en ik zag er als een berg tegenop. Dylan dacht dat het wel leuk zou zijn. Nou, leuk was het niet, maar heel erg ook niet. We hadden een cabine voor zn tweetjes en daar hebben we het grootste deel van de tijd lekker liggen slapen. Zeeziek werden we pas als we rond gingen lopen of bovenop het dek gingen zitten, dus dat deden we dan ook maar niet. Alles is goed gegaan, maar ik zou in het vervolg toch maar gaan vliegen, want 24 uur is wel heel lang op een schommelende boot zonder vertier.
En nu zijn we in Sabah (yes, ik ben eindelijk waar ik moet zijn met schrijven). Het is hier prachtig! We hebben eerst ons 3 jarige verkering gevierd in het lekkerste rooftop restaurant van Sandakan. Vervolgens hebben we een 3 daagse jungle safari achter de rug, waar we heerlijke diertjes hebben gezien! Vanaf de rivier gingen we met een boot elke ochtend en avond op zoek naar dieren aan de oever. We hebben hier slangen, neusapen, oerang oetangs, mooie vogels en krokodillen gespot. Tijdens de nachtelijke junglewalk hebben we een Civitcat, veel rainforest insecten en een Spookaapje met kleine baby gezien van heel dichtbij. Was echt een hele mooie ervaring! Op de terugweg zijn we langs een Oerang Oetang reservaat geweest, waar ze verzwakte mens apen verzorgen en uiteindelijk weer de natuur in worden gestuurd. Nu zijn we aan het relaxen op Mabul island. Heel mooi om te snorkelen en duiken en dat doen we dan ook volop! Gister hebben we met een schildpad van wel anderhalve meter gesnorkeld, wauw!! Het koraal en alle vissen hier, het is echt heel erg mooi! We weten nog niet helemaal zeker wat we hierna gaan doen, maar we vliegen in ieder geval 16 maart alweer naar Bangkok waar we de laatste 5 dagen zijn. Dan is ons avontuur alweer voorbij. Maar daar willen we nog even niet aan denken. Wij gaan nog 2 weken heel erg genieten en ik geloof dat de zon zich in Nederland ook eindelijk heeft laten zien :-). Tot snel allemaal!
Liefs,
Dylan en Nikki
Na het ontwikkelde Thailand was Myanmar als een plek waar de tijd heeft stil gestaan. We kwamen aan in Yangon. Het is niet te vergelijken met Bangkok. Alles wordt vervoerd met waterbuffels en een trekkar. Scooters en brommers zijn niet toegestaan in Yangon, waardoor het heerlijk rustig aanvoelt. Vroeger is de burgemeester van de stad aangereden door een scooter, waardoor hij vervolgens heeft besloten om scooters in de stad te verbieden (wat nogal vreemd is in Azie, want iedereen rijdt op scootertjes). We voelde ons in ieder geval heel erg zen en veilig in deze mooie stad. De mensen waren ontzettend nieuwsgierig en behulpzaam. Het was wel echt handen en voetenwerk, want Engels wordt er nauwelijks gesproken. In de avond de straat op was ook een hele uitdaging. Niet omdat de mensen gevaarlijk zijn, maar omdat de straten niet echt verlicht zijn en de stoepen eerder bestaan uit gaten en kraters dan tegels. Maar met een zaklamp kwam je na zonsondergang toch nog op leuke plekken. Verwacht echter geen wilde feesten in Myanmar. Je kunt je alleen vermaken in een soort TL verlicht bierstation waar voornamelijk mannen van middelbare leeftijd dronken worden en bbqen.
Na Yangon zijn we richting de Golden Rock gegaan, meer naar het zuiden. Het is een heel populair bedevaartsoord waar elke monnik wel een keer moet zijn geweest. Bizar om te zien hoe hele families op het terrein rondom de gouden steen zich installeren en dagenlang kamperen. Echt een hele vieze bende daar. De steen zelf mag alleen aangeraakt worden door mannen. Die plakken er dan bladgoud op en bidden daar. Dylan heeft van dichtbij dus een kijkje kunnen nemen, ik helaas niet. De zonsondergang daar was heel mooi. Allemaal van die rustgevende belletjes en overal kaarsjes. Al de monniken stralen ook wel iets heel bijzonders en sereens uit. We moesten daarna alleen heel hard naar beneden wandelen om de laatste pick up truck naar het dorp te halen, dus geen tijd meer om te zwijmelen. Doodenge rit langs ravijnen en haarspeldbochten waar je maag zich van omdraait. Met 20 man bovenop die pick up truck... Lichte paniek dus.
We zijn de volgende dag naar Bago gereisd. Een leuk dorpje met de grootste liggende boeddha ter wereld, maar verder niet heel erg veel te doen. Ik was waarschijnlijk ergens in een cafe gaan zitten om op mijn bus van die avond te wachten, maar ik ben natuurlijk samen met Dylan op reis. Die heeft een soort aura om zich heen hangen waar mensen zich heel erg tot aangetrokken voelen... Altijd praatjes maken met vreemde snuiters en lokale mensen die ons uitnodigen voor van alles en nog wat. Dat was nu dus ook het geval. Er was een soort lokaal offerfeest aan de gang waarbij wild gedanst en gezongen werd en Dylan werd door de offermannen natuurlijk uitgenodigd om wild met ze mee te dansen en exotische sigaretten te roken. En dat gebeurde dan ook (zie filmpje!). Daarna moe maar voldaan de bus in naar Inle Lake. Oh, het was trouwens Oud en Nieuw toen wij in deze nachtbus zaten, heel feestelijk.
Toen we wakker werden geschud door het hulpje van de buschauffeur omdat we er waren merkten we opeens dat het ongeveer 0 graden Celsius was. Voordat we het wisten stonden we in het donker op onze slippertjes op straat te bibberen en waren we uiteraard allebei spullen in de bus vergeten, omdat we nog half sliepen (het was 5 uur in de ochtend). We hebben ons vervolgens goed op laten lichten door een taxichauffeur die een hele lekkere verwarming in zijn auto had en zijn uiteindelijk terecht gekomen in het grootste shit hole van Inle Lake om te slapen. Overpriced en ranzig. Wij waren echter allang blij dat we ergens konden liggen en slapen. Volgende dag zijn we met fietsen de omgeving gaan verkennen. Hele mooie natuur en leuke dorpjes op palen in het water. Die mensen daar doen alles in kleine kano's en besturen die boot met hun voet en een peddel... Beetje moeilijk uit te leggen, maar er staan foto's bij. We hebben die dag ontdekt dat je in Myanmar de lekkerste tomatensalade van de wereld kan eten en wat we vervolgens ook bijna dagelijks bestelde. Toen we de dag erna een boottocht gingen maken op het meer merkte we eigenlijk pas dat het hier een stuk toeristischer was dan op de plekken waar we tot dan toe waren geweest. Met het bootje werd je over het meer gevaren en stopte je op allerlei plekken om bijvoorbeeld het katoen weven, zilver maken en sigaren rollen te bekijken (samen met een groep van 50+ Duitsers die overal opdoken). Ze proberen je dan dingetjes te verkopen voor veel te veel geld. Het was dus een beetje dubbel. Prachtig om daar rond te varen en alle locals te zien met hun gebruiken, maar veel te toeristisch opgezet.
Inmiddels hadden we een ander heel leuk hotel gevonden en hebben we die avond een puppy van de dood gered. Je ziet heel veel zwerfhonden. De meneer van het hotel vertelde dat de locals geen vrouwtjes willen, maar alleen de mannetjes houden. Die worden dus gewoon op straat gegooid. Toen ik dat hoorde brak mijn hart natuurlijk, maar wat doe je eraan... Ben heel blij dat we er eentje hebben gered uit het riool! Ze mocht in het het hotel blijven en werd goed verzorgd door de eigenaar, die ook konijnen en poezen rond had lopen.
De volgende dag zijn we naar een klein dorpje gegaan een goed uur rijden vanaf Inle Lake. Wederom in een stampvolle pick up truck tussen de tomaten, een kip en een stuk of 17 anderen (pffff warm, want overdag was het wèl heel warm). Toen we daar aankwamen hadden we al snel door dat we de enige toeristen waren en er niet zoveel te doen was. Om te vluchten voor de hordes starende mensen zijn we een theehuis in gedoken. Er zat daar een meneer waar Dylan uiteraard weer een gesprek mee aanknoopte. Hij wilde ons uitnodigen in zijn "huis" voor de lunch en ons rondleiden in het dorpje. Ik was nogal huiverig en dacht dat hij geld zou willen enzo, maar Dylan niet, dus we gingen. We kwamen daar aan en we merkte al snel dat dit een hele hele arme meneer was. Hij woonde in een heel vies hutje van 1 bij 3 meter waar je alleen gehurkt kon bewegen. Hij bleek ook nog een dochter van 9 te hebben die daar ook woonde (echt waar, we hebben haar gezien en gesproken). Toen hij twee oude harde kippenvleugels en een hand reist tevoorschijn toverde uit een hoekje heb ik snel gezegd dat ik vegetariër was voordat Dylan dat kon doen. Dylan is niet verder gekomen dan 2 kleine hapjes. Tijdens ons gesprek kwamen we erachter dat de man bloemen verkoopt in de krottenwijk waar hij woont. Wij konden ons niet voorstellen dat mensen die in zulke huisjes wonen een bos bloemen neerzetten, maar goed. Zijn vrouw en zoon wonen in Thailand waar zij wat geld probeert te verdienen (€20 per maand) en een deel naar hem opstuurt voor de school van de dochter. We merkten al snel dat het een hele oprechte man was die erg gelovig is en het als zijn plicht zag om ons zijn dorp te laten zien. Hij wilde ons trakteren op thee en koffie en zei dat hij erop stond om te betalen, omdat we in zijn dorp waren. Het is ons niet gelukt hem ook iets te geven. Het was een hele bijzondere dag. Aan het einde hebben we gevraagd of we hem iets mochten geven, om zijn dochters school te sponsoren of iets dergelijks, maar hij weigerde. We hebben zijn adres gekregen omdat we een foto op wilde sturen die we van ons hadden gemaakt en in die enveloppe hebben we stiekem ook wat geld gestopt.
Onze volgende stop was Bagan. Een stad in centraal Myanmar waar honderden prachtige oude tempels staan. Je kunt er fietsen huren of alelen op paard en wagen doen, maar dat vind ik zielig. Dus wij zijn voor de fietsen gegaan. Het was af en toe behoorlijk pittig op die zanderige woestijnvlakte, maar we konden wel wat beweging gebruiken na al dat veel te lekkere eten. We hebben hier 3 dagen rondgefietst en prachtige dingen gezien. Als je bovenop een hoge tempel staat en uitkijkt over de rest van Bagan terwijl de zon ondergaat is dat echt een kippenvel momentje. Jammer is wel dat er toch bij bijna alle tempels hele hardnekkige verkopertjes staan die hun souvenirs proberen te slijten. Ongestoord rondlopen is er dus al bijna niet meer bij in Bagan. We vonden na lang fietsen een soort groene oase wat een soort park met dieren bleek te zijn. We gingen een zijpaadje in waar een oude man met een grote bos takken een groep herten stond te voeren. Toen hij mij de takken gaf en ik tussen de herten in mocht staan om ze te voeren was ik natuurlijk zo blij als in kind. Dylan heeft die dag ook nog met dieren mogen spelen, maar dat was een minder prettige ervaring. Een man die naast een redelijk verlaten tempel zat vroeg ons of we het midden van de tempel wilde zien. Nu zag ik een heel klein gaatje ergens bovenaan een ladder en werden er zaklampen bijgehaald, dus ik zei meteen "nee bedankt". Dylan dacht dat het wel mooi zou zijn, dus hij heeft het aanbod aangenomen en is samen met de man in het donkere gat verdwenen. Na 45 minuten kwam hij compleet bezweet en onder de vleermuizenschijt en spinnenwebben het donkere gat uit geklauterd. Ik heb me rot gelachen, maar Dylan vond er niks grappigs aan. Na kakkerlakken invasies en zwermen vleermuizen getrotseerd te hebben heeft hij wel een foto kunnen maken van een onthoofde boeddha en daar bleek het allemaal om te gaan. Hij is nog ruim een uur van slag geweest.
We wilde na Bagan graag weer naar een plaatsje waar het minder toeristisch zou zijn en kozen voor Monywa. Dat was een goede keus, want we werden er behandeld alsof we beroemdheden waren, erg grappig. Hele lieve mensen die duidelijk nog niet heel erg gewend waren aan zwermen toeristen. Op een avondmarkt hebben we daar allebei een tweedehands spijkerjasje voor 3 dollar gescoord en we hebben er de grootste staande boeddha van de wereld gezien (enorm!). De middag erna zijn we vertrokken naar Hispaw. Dat is een hillstation een stuk noordelijker. Het was daar dus nog kouder in de nacht en de ochtend, maar wederom 30 graden overdag. Erg verwarrend allemaal.
Het guesthouse waar we terecht kwamen was echt heerlijk! Schoon en modern en met de beste gastvrouw ever, Lily. Ze had hele plattegronden geknutseld van de omgeving zodat we onze trekking zonder gids konden doen. De volgende ochtend zijn we in alle vroegte de bergen ingetrokken om in de avond uit te komen bij een klein dorpje aan de top, waar we zouden overnachten bij locals. Mee eten om het kampvuur en om 19 uur naar bed (matje op de grond), om vervolgens om 6 uur op te staan om te ploegen en te sprokkelen op het land. Uiteraard geen woord gewisseld, want engels spreken ze niet. Bijzondere ervaring, dat wel. Maar de volgende ochtend een sprint naar beneden getrokken om weer lekker verzorgd te worden door Lily.
De laatste paar dagen van onze trip door Myanmar zijn we in Mandalay. Veel Chinezen, veel bbq en veel bier. We ontmoette Sophie en Klaas daar, wat heel gezellig was! Weinig cultuur gesnoven en vooral veel geshopt! We hebben ons verbaasd over de geweldige dingen die ze daar maken van gebruikte spullen. Keukenapparatuur van blikjes en bloempotten van autobanden, noem het maar op. En het is haast gratis... Voor dat soort spullen betaal je in Nederland in de Wereldwinkel de hoofdprijs. Als we een container hadden mogen vullen en naar huis mochten sturen was dat makkelijk gelukt!
Op mijn verjaardag vlogen we van Mandalay naar Bangkok, waar het feest los had moeten barsten voordat we verder zouden vliegen naar Vietnam. In plaats daarvan werd ik geveld door een hele gemene voedselvergiftiging. Na bijna 2 dagen toch maar een ziekenhuis bezocht waar ik en berg medicijnen kreeg en een "not fit to fly" verklaring. Onze vlucht dus niet gehaald, waardoor we nog minder tijd zouden hebben dan gepland was. Na een paar dagen uitzieken besloten we om alleen het zuiden van Vietnam te bezoeken, want er was te weinig tijd over voor alles. Heel erg jammer, maar dat was het beste. We waren Allebei ook eigenlijk heel erg toe aan 10 dagen luieren op het strand en Dylan wilde leren kitesurfen, dus we kozen voor Mui Ne. Een heerlijke plek een paar uurtjes ten zuiden van Saigon. Maar eerst een paar dagen in Ho Chi Mihn (Saigon) vertoeven. Het is een broeierige stad met heel veel scootertjes. Op straat hielden we het dan ook overdag nauwelijks uit, dus we besloten naar het oorlogsmuseum te aan. Dit heeft op ons beide een onwijze indruk gemaakt. We waren ons eigenlijk niet goed bewust van de desastreuze gevolgen van die periode. Generaties later worden nog misvormd geboren door Agent Orange gif En napalm bommen wat volop werd gebruikt door de Amerikanen. De fotoreportages die we daar gezien hebben die hebben, mij in ieder geval, tot tranen toe geroerd. Daarna was het tijd voor iets luchtigers en hebben we aller lekkerste Italiaanse restaurant bezocht en het er even goed van genomen! Heerlijk gegeten en gedronken. Wat ook opviel in Vietnam waren de Franse bakkertjes (Vietnam is een Franse kolonie geweest), die croissants en baguettes bakken zoals we ze die thuis ook kennen. We waren hier erg blij verast door aangezien ze in de rest van Azië alleen maar zoet (Bimbo) brood hebben.
De volgende dag in de bus naar Mui Ne. Eenmaal aangekomen merkte we al snel dat het een goede keus is geweest om hier heen te gaan. We hadden een heerlijk en goed geprijsd plekje aan het strand en de sfeer was heel erg goed. Volop keuze uit verschillende soorten verse vis en schaaldieren en een heleboel zon! Omdat we in Myanmar geen strand hadden gezien waren we weer eventjes helemaal in de zevende hemel. We hebben een scootertje gehuurd en heerlijk rond getourd in de omgeving. Prachtige zandduinen gezien en leuke vissersplaatsjes. Dylan is na een paar dagen op zoek gegaan naar een goede kiteschool en heeft geprobeerd het kiten onder de knie te krijgen, maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan! Zie de foto's voor mooie lanceringen ;-).
Na Mui Ne zijn we zongebruind en uitgerust naar Dalat. Hier was het regenachtig en wat frisser, maar we hebben ons daar toch een paar dagen goed vermaakt. Wederom hebben we rond getourd op de scooter. Mooie watervallen bezocht en naar een heel mooi klooster geweest met een immense tuin met alle soorten bloemen en planten die je maar kunt bedenken. Heel rustgevend moet ik zeggen. In Dalat maken ze dus ook wijn... Vietnam leek me geen wijnland, maar we hebben een aantal flessen gekocht en de iets duurdere waren toch wel lekker! Of misschien kwam dat wel doordat we zo weinig wijn hadden gedronken op reis en alles wel lekker zou smaken...
We hadden maar 13 dagen in Vietnam en het einde was alweer in zicht. Vanaf Saigon zijn we de dag erna naar de Filipijnen gevlogen.
We kwamen aan in Manila en hebben eigenlijk allen maar rondom het vliegveld gehangen, omdat we die avond een vlucht hadden naar een ander eiland. We gingen naar Boracay. Behoorlijk toeristisch, maar een prachtig strand en veel backpackers. Het was wel leuk om echt een beetje dat sfeertje te proeven, want dat was tot dan toe nog niet echt gebeurd. Wederom keuze uit een heleboel heerlijk eten en we waren vanaf dat we in Manila aankwamen allebei heel erg verrast door de enorm lieve mensen in de Filipijnen. Ze spreken mega goed Engels allemaal en zijn heel behulpzaam. Wat ook heel erg leuk was is dat ze een beetje Latino-achtig zijn. De Filipijnen zijn een tijd lang bezet geweest door de Spanjaarden en dat geeft precies het juiste flamboyante en temperamentvolle sfeertje wat ik in de rest van Azie heel erg heb gemist. De mannen lopen met hun shirt boven hun grote blote buiken en dragen bandanas, zoals de latino gangsters die je soms in films ziet. We waren echt blij verrast!
Na een paar dagen Boracay zijn we zuidelijker gegaan richting Sipalay op het eiland Negros. Sugar beach heet de plek waar we verbleven. In een heel simpel hutje, maar aan een prachtig verlaten strandje. Het was er echter zo mega duur en er was wel heel weinig te doen behalve zonnen, zwemmen en snorkellen, dat we na een dag besloten alweer verder te gaan. Daarbij had ik de grootste tarantula- spin oooooit in de hut gespot, dus durfde ik er ook niet meer echt te slapen...
We vervolgde onze reis richting een prachtig klein eilandje, Pamilican. Hier wilde we de whaleshark spotten, maar dat is jammer genoeg niet gelukt. In de Filipijnen worden elke zondag de beroemde hanengevechten gehouden. Het is een zeer populair stukje cultureel erfgoed. Mannen verzorgen hun haan anderhalf jaar met enorme passie, waarna ze hopen dat hun haan onder luid geschreeuw van weddende mannen de andere haan afslacht. Erg zielig, want de hanen krijgen een enorm mes aan hun poot. Een van de twee gaat sowieso dood, maar meestal allebei. Degene die als laatste doodgaat heeft uiteraard gewonnen. Dylan heeft hier een heleboel mooie foto's van gemaakt. De sfeer die daar hing is namelijk moeilijk te omschrijven. Het was tijdens ons bezoek aan Pamilican helaas heel erg slecht weer. Voor het eerst tijdens onze reis stroomde het van de regen. We zijn onze dagen dus doorgekomen met kaarten. Internet hebben ze er uiteraard niet en de elektriciteit is alleen aan tussen 18 uur en 23 uur. Een paar keer zijn we in de stromende regen gaan snorkelen, maar het was koud en donker, dus geen succes.
Eerder dan gepland zijn we vervolgens richting Cebu City gegaan. Een hele gezellige grote stad met een Mekka aan shopping malls en enorm veel keuze uit heerlijke restaurants. Het is echt heel erg leuk om al die Spaanse invloeden te zien in de bouwstijl en de manier van leven. We zijn hier 2 dagen geweest en hebben dus voornamelijk geshopt en heel veel lekkers gegeten.
Onze laatste bestemming in de Filipijnen was Zamboanga, op het meest zuidelijke eiland 'Mindanoa'. Dit staat bekend als een gevaarlijke omgeving, omdat er zo nu en dan toeristen worden ontvoerd door Islamitische minderheidsgroepen. Vorig jaar is er een bom afgegaan in een hotel met veel toeristen. Het is dus maar beter dat ik hier achteraf over schrijf. Ik was behoorlijk zenuwachtig daarheen te gaan. Dylan probeerde me steeds gerust te stellen, maar dat lukte eigenlijk op dag 2. Dag 1 was vreselijk! We hadden de hele nacht niet geslapen ivm onze vlucht op een bijzonder naar tijdstip en kwamen dus rond 6 uur in de ochtend aan bij een hostel waar ik een kaner had gereserveerd. Ik ging naar binnen om de kamer te bekijken en ik schrok me dood... Het schreeuwde kakkerlak en was heel donker en vies. Echt een crime scene. We zijn dus het rijtje hostels daar afgelopen en kozen een andere kamer die groot en licht was, maar wel heel oud en smerig. Goed, we waren moe en wilde echt graag slapen, dus het moest maar. We hebben daar een paar uur gelegen en zijn vervolgens de stad in gegaan (wederom stromende regen). Ik had een heel slecht voorgevoel over dat vieze hostel, dus wilde op zoek naar iets anders. Echt alles was zooo vies en schunnig dat het ons niet veel beter leek om het dubbele te betalen voor een fractie meer luxe. Na een hapje te hebben gegeten in een vieze fastfood tent keerde we terug naar onze kamer. Toen Dylan het licht aan deed zag ik tot mijn grote schrik niet 1, maar 2 kakkerlakken van maar liefst 5 centimeter op het nachtkastje en vlak boven het bed... OMG paniek. Dylan het receptievrouwtje gehaald, maar ik zou die kamer toch al niet meer in gaan. Wij wilde ons geld terug en ergens anders heen. De vrouw was erg hardnekkig, maar er kwamen uit alle hoeken en gaten steeds meer ENORME kakkerlakken rennen, waardoor ik huilend op de gang stond te schreeuwen en Dylan overal woest foto's van probeerde te maken die hij wel even op Tripadvisor zou gaan zetten ;-). De vrouw heeft ons uiteindelijk ons geld terug gegeven en we zijn vertrokken. Op de een of andere manier blijf ik alleen maar denken dat er die morgen tijdens ons hazenslaapje in dat hotel minstens 2 kakkerlakken mijn mond in gelopen moeten zijn... Bibbers.
Wij dus in het donker op straat en zeer gefrustreerd op zoek naar een hotel. We waren al langs 1 hotel gelopen die middag wat heel erg leuk en nieuw was, maar dat was vol. We gingen er toch heen en besloten een zielig toneelstuk op te voeren. Dat hielp! Na heen en weer overleg met de baas was het toch mogelijk ons een kamer te geven, yes! Prachtig schoon, flatscreen, gezellige meubeltjes en een beetje te duur voor ons, maar het kon ons niks schelen. De dag daarna scheen de zon weer en kwamen we na wat Googelen terecht op een heerlijk dakterras met spotgoedkoop bier en lekkere hapjes. De mensen in Zamboanga zijn trouwens helemaal niet eng (op een paar viezige mannen na die naar elkaar "money, money" fluisteren als we langslopen ). Ze zijn wel heel erg onder de indruk van lange blonde meisjes met blauwe ogen zijn we achter gekomen. Dit had ik nog niet eerder meegemaakt... Groepen personeel in winkels die bij de kassa op me heen kwamen staan en vragen of ik Madonna ben, of zeggen dat ik zo big and beautiful ben (dat vond ik zelf de grappigste) en als klap op de vuurpijl allemaal kiekjes van me schieten met hun telefoons. Ik stond perplex en Dylan al helemaal. Die wist niet of hij me nou moest beschermen of uit moest lachen. De reden dat we in deze eigenaardige stad waren, was omdat we vanaf hier de boot moesten pakken naar Sandakan in Sabah (Borneo). Aangezien AirAsia onze vlucht van de Filipijnen naar Borneo had gecancelled. De boot zou er wel 24(!!!) uur over doen en ik zag er als een berg tegenop. Dylan dacht dat het wel leuk zou zijn. Nou, leuk was het niet, maar heel erg ook niet. We hadden een cabine voor zn tweetjes en daar hebben we het grootste deel van de tijd lekker liggen slapen. Zeeziek werden we pas als we rond gingen lopen of bovenop het dek gingen zitten, dus dat deden we dan ook maar niet. Alles is goed gegaan, maar ik zou in het vervolg toch maar gaan vliegen, want 24 uur is wel heel lang op een schommelende boot zonder vertier.
En nu zijn we in Sabah (yes, ik ben eindelijk waar ik moet zijn met schrijven). Het is hier prachtig! We hebben eerst ons 3 jarige verkering gevierd in het lekkerste rooftop restaurant van Sandakan. Vervolgens hebben we een 3 daagse jungle safari achter de rug, waar we heerlijke diertjes hebben gezien! Vanaf de rivier gingen we met een boot elke ochtend en avond op zoek naar dieren aan de oever. We hebben hier slangen, neusapen, oerang oetangs, mooie vogels en krokodillen gespot. Tijdens de nachtelijke junglewalk hebben we een Civitcat, veel rainforest insecten en een Spookaapje met kleine baby gezien van heel dichtbij. Was echt een hele mooie ervaring! Op de terugweg zijn we langs een Oerang Oetang reservaat geweest, waar ze verzwakte mens apen verzorgen en uiteindelijk weer de natuur in worden gestuurd. Nu zijn we aan het relaxen op Mabul island. Heel mooi om te snorkelen en duiken en dat doen we dan ook volop! Gister hebben we met een schildpad van wel anderhalve meter gesnorkeld, wauw!! Het koraal en alle vissen hier, het is echt heel erg mooi! We weten nog niet helemaal zeker wat we hierna gaan doen, maar we vliegen in ieder geval 16 maart alweer naar Bangkok waar we de laatste 5 dagen zijn. Dan is ons avontuur alweer voorbij. Maar daar willen we nog even niet aan denken. Wij gaan nog 2 weken heel erg genieten en ik geloof dat de zon zich in Nederland ook eindelijk heeft laten zien :-). Tot snel allemaal!
Liefs,
Dylan en Nikki
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
